Piotr Strzemieczny
AUTOR: Die Perspektive
TYTUŁ: All in form
WYTWÓRNIA: Perspektive Records
WYDANE: 18 grudnia 2018
Płyta-hybryda, może nawet i kocioł. A z kotłami jest często, niestety, dość prosta sprawa. Za dużo. Za dużo pomysłów, zbyt różnorodne podejście do gatunkowości poszczególnych kawałków. Piotra Komosińskiego najbardziej chyba można kojarzyć z gry w Hotelu Kosmos (Wszystkie stare kobiety miasta z 2008 roku i Weird Polonia wydana w 2012 przez Wytwórnię Krajową), w swoim autorskim projekcie jako Die Perspektive szeroko penetruje muzyczne rejony. Bo Komosiński na All in form idzie zarówno w stronę depresyjnego folku w stylu Grey Reverenda czy Jono McCleery’ego, tylko że robi to znacznie gorzej, a „Sunday” czy „Walk” mienią się wszystkimi barwami paskudnych czasoumilaczy robionych pod muzykę na czekanie na infolinii. „Last show” w swojej ambientowo-popowej odsłonie zbliża się niebezpiecznie do The xx, a żeński wokal tylko te odczucia pogłębia.
Dobrze jest na All in form, gdy Die Perspektive stawia na jazz. Ale nie jazz z kategorii smooth („Drops of rain”. Trąbka nie sprawi, że utwór będzie dobry, gdy bluesowo-rockowa gitara ze starej szkoły polskiej piosenki rozrywkowej wbija słuchaczom zadry pod paznokcie). Nie przekonują mnie też ambientowe „Nostalgie”, gdzie nie dzieje się po prostu nic. To tak, jakby ktoś włączył na dyskotece Abletona i poszedł na kilka minut na papierosa.
Ale inaczej rzecz wygląda, gdy posłucha się tych właściwych jazzów. „Night walk part one” aż chce się zapętlać, choć duża w tym zasługa nerwowego, pełnego improwizacji kornetu Artura Majewskiego (o którego płycie piszemy wcześniej). Z free improv. Komosiński przeskakuje w yassową retorykę bardzo gładko. Najpierw dynamiczna rytmika budzi skojarzenia z solidnym techno, zresztą i samo tło wybrzmiewa industrialną aurą. No i kornet (znowu) Majewskiego. Niepokojący, frywolny, dziki. Po prostu nieokrzesany. Ale to tylko dwa kawałki na dziewięć tworzących All in form. Czy to dobra rekomendacja?
No chyba taka sobie.