Adam MańkowskiDrugi miesiąc bieżącego roku przyniósł zaskakującą kontynuację wydawniczą od Eli Keszlera oraz trudny do przyswojenia, fonograficzny powrót legendarnej, brytyjskiej grupy King Midas Sound. Adam Mańkowski przygląda się obu albumom.
AUTOR: Eli Keszler
TYTUŁ: Empire EP
WYTWÓRNIA: Shelter Press
WYDANE: 14 lutego 2019
Od ubiegłorocznej premiery albumu Stadium minęły zaledwie cztery miesiące. Dziewiąte studyjne wydawnictwo nowojorskiego perkusisty było jednym z moich ulubionych krążków ubiegłego roku i przyznam, że bardzo trudno jest z tym albumem się rozstać. Tym bardziej cieszy fakt, że współpraca na lini Keszler – Shelter Press rozwija się nadal i możemy cieszyć uszy trzema zupełnie nowymi kompozycjami, które jedynie w formie cyfrowej przybrały formę minialbumu o nazwie Empire.
Artysta wciąż kontynuuje obrany przez siebie kurs i za pomocą gęsto szytych dźwięków próbuje opisać własne wrażenia z czasu spędzanego w nowoczesnych, amerykańskich miastach. Zachwyca się ich powierzchownym, szklistym połyskiem, ale też niedowierza w społeczne przywiązanie do politycznych i kulturowych aspektów o wątpliwej jakości. Ze sprzeczności rodzi się pewien pozorny, perkusyjny porządek, który jednak daleki jest od ładu i to w nowych kompozycjach Keszlera zachwyca najbardziej. Empire przeładowane jest atmosferą miejskiego samplingu, głównie za sprawą autorskich rozwiązań instrumentalnych i stworzonych pod siebie narzędzi wirtualnych. Niezliczona liczba zapisów z miejskich lokalizacji przetworzona została w krótkie, sekundowe uderzenia, które wypełniają epkę od pierwszych do ostatnich momentów.
NASZA OCENA: 7.5
NASZA SKALA OCEN
AUTOR: King Midas Sound
TYTUŁ: Solitude
WYTWÓRNIA: Cosmo Rhythmatic
WYDANE: 14 lutego 2019
Po dubstepie i neosoulowych wybrykach znanych z pierwszych produkcji King Midas Sound pozostały jedynie gęste opary. Mało tego, są to raczej opary niewyraziste i na pierwszy rzut ucha dość bezpłciowe. Muzyka Kevina Martina zawsze wędrowała ku skali z napisem „ekstremum”, ale nawet w przypadku takich produkcji jak Bug, Techno Animal czy God – metalowe czy jazzowe zapędy wydawały się podlegać pewnym tradycyjnym naleciałościom. W przypadku Solitude można odnieść wrażenie, że z każdym kolejnym utworem (a jest ich aż dwanaście) zanurzamy się w otchłań. Mrok i gęstość zaserwowanych przez duet dronów sprawia wrażenie, jakby sześćdziesięciominutowy album rozbrzmiewał przez bardzo długą, zimową noc. Otuchy nie dodaje też wokal Rogera Robinsona, jest odrealniony, zdystansowany i jedynie potęguje abstrakcyjny klimat albumu. Małą zapowiedzią tego, co słyszymy na Solitude, była współpraca King Midas Sound z Christianem Fenneszem, która to w 2015 roku ukazała się nakładem legendarnej wytwórni Ninja Tune. Oszczędna w warstwie rytmicznej tendencja do budowania utworów, tutaj została pogłębiona i przybrała formy prawdziwej izolacji brzmienia.
NASZA OCENA: 6.5
NASZA SKALA OCEN