RedakcjaZłota era festiwali zakończyła się grubo ponad 10 lat temu. Mimo to OFF wykazuje się przełamywać tę ogólnopolską złą passę i swoim programem wychodzi z szeregu, pokazując, że da się robić to lepiej z roku na rok.
Pomijając headlinerów pokroju Kraftwerka czy Fontaines D.C., zestawiam pięć czarnych koników z pięciu różnych krajów, które wprowadzą ten festiwal na wysokie obroty. Swoją drogą, pięć koni mechanicznych to całkiem sporo. Daje to ponad 3,6 kilowatów (kW) mocy, co spokojnie zaspokoi nagłośnienie małej sceny… albo tych chłopaków co grają na ul. Francuskiej.
Konik pierwszy z Nigerii – Seun Kuti and Egypt 80
Współczesna kontynuacja legendarnego dziedzictwa afrobeatu, zapoczątkowanego przez ojca Seuna – Fela Kutiego. Zespół Egypt 80, który niegdyś towarzyszył Feli, dziś prowadzony jest przez jego najmłodszego syna, Seuna. Ich muzyka łączy funk, jazz, afrykańskie rytmy i polityczne przesłanie, zachowując buntowniczy duch ojca, ale dodając do niego świeżą energię i aktualne komentarze społeczne. To mieszanka potężnych dęciaków, hipnotycznych groove’ów i zaangażowanego przekazu, która nadal inspiruje i porusza.
Do afrobeatu Fela Kutiego wpowadzili mnie moi nigeryjscy koledzy po fachu z palarni kawy. Słuchaliśmy razem przy pracy… Abayomi i Toryola pozdrowienia!
Konik drugi z Japonii – Wednesday Campanella
Drugiego Sierpnia OFF przygotował dzień azjatycki. Wednesday Campanella to japońskie trio założone w 2012 roku łączące eklektyczne połączenie EDM, J‑popu, hip‑hopu i elementów eksperymentalnych. Nowy etap z frontmenką Utahą zapoczątkował EP‑kę „Neon” (2022), gdzie singiel „Edison” stał się viralem w TikToku. W 2025 roku wydali „Summer Time Ghost” — dynamiczny kawałek dance‑popowy, który obecnie pełni funkcję czołówki anime Kowloon Generic Romance… Czyli prawdziwa gratka dla wszystkich mangozjebów i furasów.
Konik trzeci ze Stanów Zjednoczonych – MJ Lenderman
Właśnie skończłem pisać o Machine Girl, ale zmieniłem na MJ Lenderman. America, fuck yeah they took our jobs – w końcu coś dla prawdziwych rednecków z Alabamy. Country zawsze było w moim sercu i chyba z powrotem wraca do mainstreamu. Mark Jacob Jake Lenderman ma 25 lat i wygląda jak Ashton Kutcher – pewnie niejeden stanik będzie zdejmowany na koncercie. Tworzy coś na pograniczu country, indie rocka i slacker rocka.
Konik czwarty z Polski – Ciśnienie
Ciśnienie to polski zespół instrumentalny z pogranicza post-rocka, free jazzu i muzyki eksperymentalnej, powstały w Katowicach. Grupa znana jest z intensywnych, transowych kompozycji oraz emocjonalnych występów na żywo. Ich muzyka łączy brzmienia gitarowe z brzmieniami dętymi, syntezatorami i perkusją, budując napięcie i dramaturgię bez użycia wokalu. Wydany w 2019 roku album JazzArt Underground zdobył uznanie krytyków i słuchaczy jako jedno z najciekawszych wydawnictw na polskiej scenie alternatywnej. Ciśnienie to zespół, który świetnie odnajduje się na granicy jazzu, noise’u i muzyki filmowej.
Konik piąty z Irlandii – Kneecap
Kneecap to buntowniczy kolektyw hip-hopowy z Belfastu, tworzony przez raperów Móglaí Bap, Mo Chara oraz producenta (szkolnego nauczyciela) DJ Próvaí. Grupa wyróżnia się tym, że tworzy teksty w języku irlandzkim (gaeilge) i angielskim, mieszając tradycję z brutalną szczerością współczesności. Ich muzyka to połączenie rave’owej energii, grime’u, oldschoolowego hip-hopu i ostrej satyry politycznej.
Kneecap zasłynęli z kontrowersyjnych tekstów komentujących sytuację polityczną w Irlandii Północnej, życie młodych ludzi w Belfaście i kwestie tożsamości narodowej. Znani są z prowokacyjnych występów na żywo, anarchicznego stylu i celowego łamania tabu – stali się głosem młodego pokolenia, które nie boi się mówić otwarcie o historii, przemocy, używkach czy systemowej opresji. Jest to jedno z najbardziej ekscytujących i niepokornych zjawisk we współczesnej muzyce niezależnej – zespół, który łączy uliczny bunt z walką o kulturę i język.
Jestem pozytywnie zaskoczony line-upem i coś czuję, że na miejscu zaskoczę się jeszcze bardziej – pod sceną. Widzimy się za niecały miesiąc.
Wiktor Wencel