KSIĄŻKA: Tyle piękna. O łódzkiej rzeźbie w przestrzeni miejskiej [FRAGMENT]

Publikujemy fragment najnowszej książki Marii Nowakowskiej poświęconej łódzkiej rzeźbie. Zobaczcie Tyle piękna. O łódzkiej rzeźbie w przestrzeni miejskiej.

Z okazji premiery książki Tyle piękna. O łódzkiej rzeźbie w przestrzeni miejskiej prezentujemy fragment publikacji, która opisuje historię łódzkich rzeźb plenerowych oraz przedstawia najciekawsze instalacje, które znajdziecie w Łodzi.

Autorką książki jest Maria Nowakowska, łódzka przewodniczka, autorka książek i pomysłodawczyni Detal Festu i Łódzkiego Detalu. Publikację wzbogacają zdjęcia Anny Zagrodzkiej oraz kolaże, również Anny i Joanny Szumacher, przez co książka otrzymuje formę artbooka. Wskazanie kilkunastu rzeźb plenerowych wraz z opisem miejsc to z kolei domena przewodnika, przez co Tyle piękna można traktować multidyscyplinarnie.

Książkę można zakupić w w naszym sklepie, poniżej zapoznacie się z jej fragmentem. Zobaczcie też zdjęcia.

W lutym 1945 r. odbywa się (relacjonowany przez Polską Kronikę Filmową) pogrzeb ofiar w dwóch zbiorowych mogiłach na cmentarzu św. Rocha. Radogoszcz zostaje objęty opieką Wydziału Muzeów i Pomników Martyrologii Polskiej Ministerstwa Kultury i Sztuki. Równolegle postępuje szaber i zanieczyszczenie, a także dewastacja terenu. W 1948 r. ma miejsce pierwszy konkurs architektoniczny na projekt pomnika i mauzoleum; w styczniu tego roku w Miejskiej Galerii Sztuki odbyła się ekspozycja pamiątek po więźniach, której towarzyszyła wystawa dokumentów dotyczących zbrodni niemiecki w parterowej hali szedowej na terenie fabryki. W dniu 29 lutego 1948 r. odsłonięto tablicę pamiątkową na ścianie kościoła garnizonowego pw. św. Ducha na Pl. Wolności, poświęconą ofiarom Radogoszcza.
W 1952 r. i 1954 r. w gmachu parterowej hali przy spalonej fabryce odbywają się wystawy planszowe poświęcone martyrologii łodzian podczas II Wojny Światowej. Dopiero 17 stycznia 1955 r. na murze byłego więzienia pojawia się tablica pamiątkowa. Prawdziwym impulsem do działania stała się odwilż i reorganizacja Społecznego Funduszu Odbudowy Stolicy, dzięki której możliwe stało się utworzenie Mauzoleum na Radogoszczu oraz Muzeum Historii Ruchu Rewolucyjnego, w czym znaczącą rolę odegrała Michalina Tatarkówna-Majkowska. Prace nad Mauzoleum prowadzone były w latach 1959-1961 i zaowocowały wielkoskalową realizacją – pod wieloma względami „pierwszą” w historii miasta.
Głównym projektantem zostaje architekt Tadeusz Herburt, którego w zakresie rozwiązań urbanistycznych wspiera architekt Wacław Balda. Dominantą dla tego obszaru staje się trzydziestometrowa iglica z tworzywa epoksydowo-aluminiowego na żelbetowym szkielecie. Projektuje ją Tadeusz Łodziana przy wsparciu konstruktora inż. Wacława Filipowicza.
Iglica ma kształt zbliżony do bagnetu czy noża. Na położonym w dolnej części bryły występie pojawia się pas reliefowej dekoracji prezentującej zaciśnięte lub wyciągnięte ku niebu ręce – wizualny symbol kojarzący się łodzianom z historią tego miejsca (więźniów po pożarze często można było zidentyfikować tylko dzięki drobnym przedmiotom, takim jak blaszane pudełka czy papierośnice, z ukrytym w środku zdjęciem lub kartkami z imieniem i nazwiskiem, które więźniowie ściskali w dłoniach, chroniąc je w ten sposób przed spaleniem).
Iglica – typowa forma zamknięta w teorii Hansenów – przyciąga uwagę. Towarzyszy jej interesujący kompleks zabudowy, który ze względu na „scenograficzny” charakter, liczne przeprucia i dużą obecność „nienarzucających się” odbiorcy form plastycznych można traktować jako formę dążącą do otwartości. Jego najciekawszym pod względem rzeźbiarskim elementem jest niewątpliwie ogrodzenie.